Op 50-jarige leeftijd, tien jaar na de eerste breukjes, besloot Ton om uit de gemeenschap te stappen. ‘Ik was Jehovah's Getuige voor God, maar kwam erachter dat ik eigenlijk in dienst van de mensen stond. Voor God ben ik eruit gestapt.’
Helemaal alleen ‘Als je eruit stapt ben je een afvallige. Daar wordt niet mee gesproken.’ Door deze beslissing is Ton iedereen die hem dierbaar was kwijtgeraakt. Iedereen keerde hem de rug toe. De mensen met wie hij al tientallen jaren een goede vriendschap had, groetten hem niet meer als hij ze op straat tegenkwam. Maar ook zijn zus en de vrouw die hem zijn leven schonk moesten niets meer van hem weten. Zelfs een afscheid bleef uit. ‘Ik schreef ze nog een brief, kreeg een klein briefje terug en dat was het.’ |
‘Het was echt alsof ik in een ander land kwam, ik de taal niet sprak.'
|
Je raakt je eigen persoonlijkheid kwijt
Ton denkt echter niet dat hij het zijn familie kwalijk kan nemen. ‘Je raakt je eigen persoonlijkheid kwijt als je erin stapt’, legt hij uit, 'Een nieuwe persoonlijkheid aandoen noemen ze dat'. Dat zijn familie hem niet meer wil zien komt volgens hem voort uit hun sekte-identiteit. Want, gaat Ton verder: ‘Welke moeder wil haar eigen kind nou niet ziet?’ Opeens stond hij helemaal alleen. Hij, een 50-jarige man zonder vrienden en familie. Een volwassen man in een wereld waar hij zich voorheen altijd tegen geweerd had. Jehovah's Getuigen mochten geen ‘heidense dingen’ |
doen, zoals verjaardagen vieren, en mochten niet bevriend zijn met ‘wereldse mensen’. Dat alles mocht nu weer. ‘Het was echt alsof ik in een ander land kwam, ik de taal niet sprak’, vertelt Ton. ‘Ik moest leren praatjes aan te knopen op het werk, met de buren. Ik moest als het ware opnieuw leren leven.’
‘Het gaf me een gevoel van enorme vrijheid’, vertelt Ton. Zijn laatste brief naar de ouderlingen bracht hem veel verdriet, maar gaf hem ook zijn leven terug. ‘Je hebt weer vrijheid van denken. Binnen de gemeenschap hoefde je nooit na te denken, alles werd voorgekauwd door het wachttorengenootschap. 'Onafhankelijk denken' mocht niet. Ik kon weer zelf nadenken over mijn leven, mijn toekomst. Voorheen was de toekomst altijd ‘Armageddon’.’ |
Nadenken is wat Ton gedaan heeft. Stap voor stap zette hij voet in ‘onze wereld’, de ‘aardse wereld’. Het ging met kleine stapjes en kostte hem heel wat moeite, maar zes jaar later leidt Ton zijn eigen leventje. Hij woont alleen, maar is omringd door de vriendenkring die hij de afgelopen jaren heeft opgebouwd. Bij elkaar op de koffie en samen opstap zijn dingen die ze regelmatig doen. Verder is Ton erg druk met het runnen van zijn eigen ICT-bedrijf en het runnen van zijn website ‘freedom4all.net’. Op zijn stukje internet biedt hij Jehovah's Getuigen informatie en geeft hij ze de boodschap ‘er is een uitweg’.
|
'Het gaf me een
gevoel van enorme vrijheid.' |
Want die uitweg die is er. Ton heeft al bijna 6 jaar zijn familie niet gezien. Elke dag heeft hij het hier nog erg zwaar mee. Toch zou die keuze weer opnieuw maken. ‘Het is hetzelfde als dat iemand homo is en dat hij moet kiezen tussen uit de kast komen en zijn familie. Nou wat zou jij kiezen?’, legt Ton uit.
Af en toe maakt hij op zondagmiddag een wandeling door het bos. Met elke stap geniet hij van zijn vrijheid, overdenkt hij zijn leven. Hij is blij met zijn keuze, maar is hij gelukkig? ‘Ja wat is gelukkig?’, vraagt hij. ‘Ik ben gelukkiger als toen, maar niet gelukkig met het feit dat ik mijn familie kwijt ben’, legt hij uit. ‘Ik houd gewoon van mijn familie.’ Om die laatste reden staat Ton ook enkel met zijn voornaam beschreven in dit artikel. Zijn familie zit vandaag de dag nog steeds bij het Jehovah's genootschap en hij wil hen geen schande opleggen. |
Ook interessant: