Angst voor de duivel
Na het ongeluk brak een moeilijke periode aan waarin zowel fysieke pijn, als geestelijke pijn Philo opslokte. ‘Het idee dat dit een straf was kon ik na verloop van tijd loslaten, maar mijn ouders niet. Het doet me veel verdriet dat mijn ouders nog maar één keer zijn langs gekomen.’ De ouders van Philo zijn ontzettend angstig voor de duivel en dat dit zijn manier is om Philo te grazen te nemen. ‘Dat is heel krom, want ze verkiezen het geloof boven hun eigen kind. Maar tegelijkertijd heb ik ook veel medelijden met mijn ouders, omdat zij zo in angst leven.’ Philo is veel verloren door uit de gemeenschap te stappen. ‘Mijn hele sociale netwerk is weggevallen. Je woont 37 jaar met mensen samen, je houdt van ze en kent ze door en door. Als ik ze nu tegenkom dan krijg ik hooguit een knikje. Dat is zo raar, zo onwerkelijk, zo hard. Er is een wereld open gegaan, maar er sluit zich ook een wereld’, zegt Philo. ‘Ik mis m’n familie ontzettend, maar ik heb gekozen voor mezelf.’ Iets wat Philo nu pas geleerd heeft, om eigen keuzes te maken, om voor zichzelf op te komen en van zichzelf te houden. Ontwaken uit een nachtmerrie ‘Ik kan me nog goed de nachtmerrie herinneren, die ik indertijd regelmatig had’, zegt Philo. ‘Dan zat ik in een kamer met overal spiegels. Op die spiegels zaten klinken, maar ik kon de klinken nooit vinden. Ik zat gevangen. Gevangen in een web van liefde.’ Nadat Philo uit de Jehovahgemeenschap stapte, heeft ze de droom nooit meer gehad. ‘Ik ben letterlijk ontwaakt uit een nachtmerrie, bevrijd.’ Philo is nog steeds aan het revalideren en krijgt therapie om alle traumatische gebeurtenissen te verwerken. ‘Het is een soort van rouwproces wat ik nu doormaak. Maar hoe beperkt ik op dit moment ook ben, ik ben gelukkiger dan ooit. Ik leef eindelijk vanuit m’n hart!’ |
Ook interessant: