Toch pakte Liseth haar leven weer op. Ze ging naar haar oma, de moeder van haar vader, zij was geen Jehova’s getuige en woonde helemaal in Groningen. Een paar jaren later is ze daar ook gaan samenwonen met haar vriendje. Dat niet alleen. Ze deed meerdere opleidingen. Eerst de kunstacademie in Groningen. 'Het eerste wat ik daar deed was gewoon de meest bizarre fotoserie maken, van mezelf onder de douche en gewoon heel extreem. Je ziet gewoon echt dat het een manier is van die verberging moest eruit. Ik had het idee dat ik niet heel creatief van mezelf kon zijn', vertelt Liseth.
|
'Ik vind het heel moeilijk om te zeggen wie ik ben, welk kapsel bij me past.'
|
Door het leven bij de Jehova’s getuigen had ze eigenlijk nooit écht een eigen identiteit ontwikkelt, daar was ze naar op zoek. ‘Ik had hele lange blonde haren en die heb ik toen helemaal kort geschoren’, vertelt ze. ‘Dat is wel een gevecht dat tot vandaag de dag nog duurt. Dat ik het heel moeilijk vind om te zeggen wie ik ben, of welk kapsel bij me past. Nou ja ik ben nu bijna 30, dus het wordt nu steeds minder.'
|
Een beeld
Na de kunstacademie ging Liseth naar de Filmacademie in Amsterdam. Hier wilde ze in eerste instantie heen om fictiefilms te maken, maar daar werd ze niet voor aangenomen. De commissie vond haar werk echter zo mooi dat ze haar graag aan wilden nemen voor de richting Documentaire. ‘Ik geloof er heel erg in dat je bij elke nare gebeurtenis, of gebeurtenis, in je leven een beeld opslaat. En dat elke keer als je dat beeld, of die geur, of die plek weer ziet, je weer denkt aan die emotie die je toen had. Voor mijn films ben ik helemaal nagegaan welke beelden ik bij een gebeurtenis associeer’, vertelt ze. |
Onze vaders
Ze studeerde dan ook in 2011 af met de documentaire ‘Onze Vaders’. In deze documentaire brengen Liseth en haar vader een weekend door in Delfzijl, de plek waar ze beiden geboren zijn. Ze onderzoekt dan of er een manier is om de kloof tussen de wereld van haar vader en die van haarzelf te overbruggen. ‘We zijn net als magneten. Hoe verder we uit elkaar gaan, hoe meer we elkaar missen’, vertelt Liseth. |
'Ik wil niet afvallen op het geloof. Voor mijn vader werkt het, voor mij niet.'
|
Toch zullen ze nooit echt dichtbij elkaar komen. ‘We leven in een hele andere wereld en we denken op een hele andere manier’, legt Liseth uit. Toch zullen ze elkaar altijd blijven opzoeken door het ‘magneeteffect’. Ook vertelt ze nadrukkelijk: ‘Ik wil niet afvallen op het geloof. Voor mijn vader werkt het, voor mij niet. Bij ons is het gewoon een kwestie van: ik kies niet waar jij voor kiest.’
|
Ook interessant: